گوشت گیاهی برای دنیایی در حال رشد

پیش بینی می شود تقاضای جهانی برای گوشت گیاهی بین سال های 2013 تا 2050، 50 درصد افزایش یابد.

تأثیر بیش از حد دامداری بر محیط زیست، می تواند عواقب بدی برای سیستم های زیست محیطی حامی حیات زمین داشته باشد. راهکار چیست؟ تغییر رژیم غذایی سخت است. علیرغم دهه‌ها حمایت، درصد آمریکایی‌هایی که از رژیم غذایی گیاهی پیروی می‌کنند به سختی تغییر کرده است. در واقع، در سال 2018، سرانه مصرف گوشت آمریکا در حدود دو پوند بالاتر از بیشترین سرانه مصرف آنها در تاریخ ایالات متحده بوده است.

گوشت های گیاهی راه نجاتی هستند. ترکیب مواد به روش های جدید می تواند تجربه آشپزی کامل گوشتی را بدون نیاز به حیوان ارائه دهد. گوشت‌های گیاهی به‌طور یکپارچه با سنت‌های آشپزی مصرف‌کنندگان تناسب دارند و همه موانع را برای تغییر رفتار از میان برمیدارند.

خوردن گیاهان اساسا کارآمدتر از پرورش گیاهان برای تغذیه حیوانات و خوردن آن حیوانات است. حتی پس از محاسبه فرآوری مورد نیاز برای تبدیل گیاهان به گوشت گیاهی، هر مطالعه تا به امروز نشان می دهد که جایگزینی گوشت معمولی با گوشت گیاهی به طور قابل ملاحظه ای هر تاثیر زیست محیطی اندازه گیری شده را کاهش می دهد.

“گوشت اساساً پروتئین، چربی و آب است. بازی ما این است که همه آن‌ها را در گیاهان پیدا کنیم و آن‌ها را با معماری گوشت دوباره جمع کنیم.”

—ایتان براون، مدیرعامل و یکی از بنیانگذاران BEYOND MEAT 

جدول 1: مزایای زیست محیطی محصولات گوشتی گیاهی

گوشت گیاهی 47 تا 99 درصد زمین کمتری نسبت به گوشت معمولی مصرف می کند .

علیرغم اینکه تنها 17 درصد از منابع غذایی بشر را حیوانات تامین می کنند، پرورش حیوانات 77 درصد از کل زمین های کشاورزی روی زمین را اشغال کرده است، این ناکارآمدی نیاز به توسعه ی کشاورزی را که بزرگترین عامل آسیب اکوسیستم در خشکی است، تحریک می کند.

ماهیگیری، که محصول آن را نیز می توان با محصولات گیاهی جایگزین کرد، بزرگترین عامل آسیب اکوسیستم در اقیانوس ها است. اگرچه خوک‌ها و مرغ‌ها همیشه به محصولات غذایی نیاز دارند اما گاوها می‌توانند در برخی مکان‌هایی که محصولات رشد نمی‌کنند، چرا کنند. با این حال، تنها برای حمایت از 27 درصد از تولید گوشت گاو فعلی مرتع کافی در ایالات متحده وجود دارد، و این شامل رشد علف در جایی است که محصولات زراعی نیز در آن مکان ها رشد میکنند.

در مقابل، استفاده از تمام زمین‌های زراعی ما برای پرورش غذای انسان‌ها به جای غذای حیوانات به کشاورزان آمریکایی این امکان را می‌دهد که بیش از دو برابر مردم را تغذیه کنند. این امر موجب افزایش عرضه مواد غذایی به میزان سه برابر بیشتر از بازیابی همه غذایی که قبل از خوردن آن فاسد شده یا دور ریخته می شود، است. گوشت گیاهی یک مسیر امیدوارکننده برای تحقق بیشتر این افزایش کارایی ها ارائه می دهد.

گوشت های گیاهی 30 تا 90 درصد کمتر از گوشت های معمولی گاز گلخانه ای منتشر می کنند.

در سرتاسر جهان، کشاورزی حیوانات بیشتر از انتشار گازهای گلخانه ای از کل بخش حمل و نقل به تغییرات منفی آب و هوایی کمک می کند. انتشارات از طرف کشاورزی دام از سه منبع اصلی ناشی می شود: تبدیل جنگل ها و چمنزارها به مرتع و زمین های زراعی، تولید خوراک دام ، هضم حیوانات و تجزیه زباله.

از سوی دیگر، مواد اولیه گوشت‌های گیاهی منجر به انتشار گازهای گلخانه‌ای بسیار کمی هستند، فرآوری اضافی آنها تنها 13 تا 26 درصد از تأثیرات آب و هوایی گوشت‌های گیاهی را تشکیل می‌دهد. زمین‌های زراعی که دیگر برای تغذیه حیوانات ضروری نیستند، می‌توانند حتی برای کاهش تغییرات آب و هوایی از طریق احیای جنگل‌ها، حفاظت از خاک یا تولید انرژی‌های تجدیدپذیر استفاده شوند.

گوشت‌های گیاهی 72 تا 99 درصد آب کمتری نسبت به گوشت‌های معمولیمصرف می‌کنند.

کشاورزی حیوانات تقریباً یک سوم آب مصرفی در کشاورزی جهانی را مصرف میکند. از این آب، 99.8٪ در کشت محصولات خوراکی که از تخلیه سفره های زیرزمینی که می تواند برای آب آشامیدنی استفاده شود یا آب باران که می تواند برای رشد غذا برای انسان استفاده شود، استفاده می شود.

اگر فرآوری گوشت گیاهی 14 تا 45 درصد کل مصرف آب را به خود اختصاص دهد، مصرف آب گوشت های معمولی بسیار بیشتر از هر گوشت گیاهی ارزیابی شده تا به امروز است.

گوشت گیاهی نسبت به گوشت های معمولی51تا 91 درصد آلودگی کمتری نسبت به مواد مغذی آب ایجاد می کند.

اوتروفیکاسیون یک تهدید اصلی برای کیفیت آب جهانی است و کشاورزی دام یکی از منابع اولیه آن است. اوتروفیکاسیون زمانی اتفاق می‌افتد که نیتروژن و فسفر روانه آبراه‌ها می‌شوند و رشد شکوفه‌های جلبکی را تحریک می‌کنند که آبزیان را خفه می‌کنند کشاورزی دام به دلیل آلودگی ناشی از کودهای مورد استفاده در محصولات غذایی و کود دامی که حیوانات تولید می کنند مضر است. هر یک از بزرگترین مزارع خوک، فضولات بیشتری نسبت به شهر فیلادلفیا تولید می کنند، اما امکانات تصفیه فاضلاب ندارند. کود اغلب در تالاب های باز می نشیند قبل از اینکه در مزارع مجاور پاشیده شود و خطرات بهداشتی شدیدی را برای جوامع محلی ایجاد می کند.

گوشت گیاهی هر دو مشکل را حل می کند. به زمین های زراعی کمتر و به نسبت کود کمتری نیاز دارد. همچنین هیچ کودی تولید نمی‌کند، و هم خطرات مستقیم سلامت انسان مرتبط با مقادیر انبوه زباله‌های حیوانی تصفیه‌نشده را از بین می‌برد.

جدول 2: کشاورزی صنعتی حیوانات، محیط زیست و جامعه را از چهار جهت کلیدی تهدید می کند. در اینجا نحوه انباشته شدن گوشت های گیاهی آمده است:

گوشت گیاهی نیازی به آنتی بیوتیک ندارد.

در ایالات متحده، بیش از 70 درصد از آنتی بیوتیک های مربوط به پزشکی در دامداری استفاده می شود. حیوانات سالم با دوزهای پایین آنتی بیوتیک تغذیه می شوند تا رشد آنها را تسریع کنند و از بیماری جلوگیری کنند و باعث سازگاری و مقاوم شدن باکتری ها شوند. بسیاری از این آنتی بیوتیک ها در پزشکی انسان استفاده می شوند، بنابراین وقتی باکتری ها مقاوم می شوند، بیمارستان ها دیگر نمی توانند در برابر آنها از بدن انسان دفاع کنند. در صورت عدم کنترل، تا سال 2050 میکروب های مقاوم به دارو می توانند سالانه 10 میلیون نفر را بکشند (بیش از آنچه در حال حاضر بر اثر سرطان می میرند) و مجموعاً 100 تریلیون دلار خسارت اقتصادی ایجاد کنند (به اندازه بحران اقتصادی جهانی 2008-2009).

گوشت های گیاهی به هیچ وجه نیازی به آنتی بیوتیک ندارند. همچنین خطر مقاومت ضد قارچی را که می‌تواند در اثر استفاده از قارچ‌کش‌ها در محصولات ایجاد شود، کاهش می‌دهد.

مسیری برای تامین غذای پایدار

بین کارایی منابع و جذابیت آن برای مصرف کنندگان، گوشت گیاهی پتانسیل فوق العاده ای برای کمک به ایجاد یک منبع غذایی پایدار دارد. با این حال، هنوز راه زیادی در پیش است. محصولات واقعاً شبیه گوشت تنها از سال 2013 به طور گسترده در دسترس مصرف کنندگان قرار گرفته است و گوشت های گیاهی هنوز تنها 1٪ از بازار خرده فروشی گوشت را تشکیل می دهد.

پس از هزاران سال بهینه‌سازی، کشاورزی دام با کاهش کیفیت و کارایی روبه‌رو شده است، اما گوشت‌های گیاهی می‌توانند با جهش به بهبود ادامه دهند. تحقیقات عمومی می تواند از توسعه محصولات و فرآیندهای جدید حمایت کند تا گوشت گیاهی را حتی خوشمزه تر، مقرون به صرفه تر و از نظر زیست محیطی پایدارتر از آنچه که هست، کند.

شرایط بازی برابر تضمین می کند که این محصولات می توانند به طور عادلانه در بازار رقابت کنند. این امر مستلزم قوانین برچسب‌گذاری عام و استانداردهای ایمنی مبتنی بر شواهد است.

حمایت سازمانی از سوی شرکت های مواد غذایی، ارائه دهندگان خدمات غذایی، دولت ها و حامیان محیط زیست می تواند انتقال به یک سیستم غذایی پایدار را تسریع بخشد.